Ten obraz był moim sekretnym projektem przez ponad dwa lata.
W 2021 roku namalowałam obraz “Free Yourself” (“Uwolnij się”), który szybko został sprzedany kolekcjonerowi w Barcelonie. Byłam bardzo wdzięczna - ale też szybko tego pożałowałam, gdyż praca była mi bardzo bliska. Storzyłam ją na początku mojego procesu leczenia.
W 2022 roku zaczęłam tworzyć większą wersję dla siebie. Z czasem zdałam sobie sprawę, że nie chcę robić dokładnie tego samego obrazu, więc przerwałam. I płótno czekało… ponad rok.
Niedawno zmusiłam się, by znów się z nim zmierzyć. Trzymałam je nawet na łóżku, żeby budzić się obok niego, czekając na inspirację. Pewnego ranka w końcu przyszła. Malowałam bezpośrednio na starej wersji - nie będę kłamać, było to przerażające (ale też ekscytujące). Cały proces stał się połączeniem czystej zabawy, podśpiewywania w trakcie malowania, pomieszaną z ciągłymi załamaniami i wątpliwościami, czy kiedykolwiek to skończę.
Tworząc nową koncepcję, zdałam sobie sprawę, co chcę, aby ten obraz przedstawiał. To nie tylko unowocześniona wersja mojego ukochanego „Free Yourself” - ten obraz to wiuzalne przedstawienie procesu zdrowienia, terapii. Chaos trudności, radości, bólu, małych zwycięstw i dążenia do ostatecznego celu: poczucia wolności.
To co szczególnie cenie w tym obrazie to mnogość jego interpretacji. Każdy widzi w nim swoje indywidualne doświadczenia. Niektórzy odnoszą się do walki z chorobą, inni z żałobą. Jedni patrzą na obraz od dołu ku górze, drudzy odwrotnie.
Obraz inspirowany jest również kilkoma piosenkami: “Black Swan” - o pierwszej śmierci artysty, “Louder than Bombs” - o poświęceniu dla sztuki, “Set me free pt.2” - walce z własnymi wątpliwościami. Stąd na obrazie znajduje zwielokrotniona postać Jimina - wokalisty zespołu BTS, który od kilku lat inspiruje niektóre z moich prac.

Białe orchidee o płatkach przypominających panele słoneczne wyrastają z plątaniny kabli splecionych z łodygami. Na ciemnym tle scena koncentruje się na cichym połączeniu organicznego wzrostu i mechanicznej struktury – spokojnym studium tego, jak natura i technologia mogą dzielić tę samą formę i dawać ten sam rezultat: przekształcanie światła słonecznego w energię.

„Najstarsza córka” to wizualna eksploracja osobistych obciążeń związanych z tą rolą. Jako pierworodne dziecko i wnuczka, od dawna jestem kształtowana przez niewypowiedziane oczekiwanie bycia wiecznym wzorem do naśladowania. Centralnym punktem obrazu jest kobiecy metalowy gorset – zbroja noszona, by chronić rodzinę. Jest on przeplatany suszonymi różami, symbolizującymi poświęcenie własnej witalności dla dobra innych. Jest również powiązany z walką o znalezienie miłości, konsekwencją nadmiernej niezależności i emocjonalnej powściągliwości. Pęknięcia rozbijające zbroję symbolizują moje ciągłe poczucie porażki: poczucie, że nigdy w pełni nie wywiązałam się z obowiązku bycia wzorem do naśladowania, jakim miałam być.

Ten obraz odzwierciedla ukryte zmagania kryjące się za pięknem i cichą siłę płynącą z ich przezwyciężania. Klęcząca postać wydaje się wyczerpana, jakby właśnie zakończyła długą podróż. Nad nią rozkwita kwiat – owoc każdego poświęcenia, każdej chwili bólu i wysiłku. Reprezentuje piękno, które może wyłonić się z trudności.

Z kwiatu unosi się w górę, ku niebu, mała postać, symbolizująca wyzwolenie i poszukiwanie wolności ponad walką. Nad nim krąży kilka gołębi, sugerując spokój i ciszę, która towarzyszy wytrwałości.

„The Perfect End” bada, jak ludzie często podziwiają efekt końcowy, nie dostrzegając drogi, która za nim stoi – bólu, wytrwałości, niewidocznych bitew, które czynią piękno możliwym. Chodzi o równowagę między wysiłkiem a nagrodą, zmaganiami a spokojem ducha, a także o to, jak każde zakończenie niesie historię tego, co było wcześniej.

Bycie kreatywnym i wrażliwym to piękny proces, ale często wiąże się z ciężarem emocjonalnym – może boleć. To taniec sprzeczności: ekspresji i odsłonięcia, piękna i bólu, wolności i kruchości. Wrażliwość staje się zarówno źródłem inspiracji, jak i kosztem tworzenia.

Chciałem odzwierciedlić tę sprzeczność – jak bezbronność, chaos i uzdrowienie mogą współistnieć. Postać stoi w strumieniu spokojnego światła, pochłaniana przez ogień, symbolizując emocjonalny koszt ekspresji. Druga postać tonie, powoli pochłaniana przez wodę – symbolizując, jak artyści pozwalają sobie zatracić się w tym procesie.

Obraz inspirowany jest polską piosenką „Niech boli” i stanowi wizualny taniec między destrukcją a jasnością, w którym sztuka staje się zarówno raną, jak i lekarstwem.

„Życie to nie fotografia, lecz rysunek, który stopniowo nabiera kształtu dzięki szkicom i wymazaniom. Dopiero na końcu, patrząc na to wszystko razem, zdajemy sobie sprawę, że każde pociągnięcie pędzla, nawet najbardziej bolesne, ukształtowało nasze szczęście”. (La dama velata)

Ten cytat doskonale odzwierciedla proces powstawania tego dzieła. Wersja ostateczna powstała w wyniku eksperymentów z moim wcześniejszym obrazem inspirowanym „Dzikim Kwiatem”. „Indigo” to album, w którym RM rozmyśla o swoich dwudziestkach, dzieląc się swoimi wewnętrznymi zmaganiami i konfrontując swoje dawne „ja” z osobą, którą jest dzisiaj. Ten obraz jest wizualną reprezentacją tej pięknej, pełnej wyzwań i chaosu dekady, wyrażoną poprzez liczne odcienie indygo.

Pierwsze wrażenie, jakie wywołuje ten obraz, to wrażenie „tonięcia”. Jednak pod tym wrażeniem zanurzenia kryje się coś głębszego – ciche, sprężyste rozkwitanie w ciemności. Niczym kwiat, który rozkwita tylko w cieniu, wyłania się pośród zmagań, kruchy, lecz zdecydowany. Dzieło to ukazuje delikatne napięcie między przetrwaniem a rozwojem, ukazując niezwykłe piękno rozkwitu, nawet gdy światło wydaje się niedostępne.

Ten obraz zastanawia się nad naturą „niewinnych kłamstw” – pozornie nieszkodliwych stwierdzeń, które wypowiadamy, by uniknąć zranienia innych. Ale jak często ukrywamy nasze prawdziwe uczucia pod uśmiechem, nie z troski, ale z obawy przed niezrozumieniem lub oceną? „Wszystko w porządku” może wydawać się drobnym, błahym kłamstewkiem, ale może skrywać głębsze cienie, emocje, z którymi nie chcemy się konfrontować ani ujawniać. Obraz ukazuje napięcie między zewnętrznym opanowaniem a wewnętrzną walką, eksplorując ukrytą ciemność kryjącą się za tym, co nazywamy nieszkodliwymi prawdami.

Nieważne ile łez sprawisz, że wyleję
Nie zgasisz moich płomieni
spalę się

Ten obraz to celebracja podtrzymywania swojego ognia – pasji, radości i rzeczy, które rozpalają Twojego ducha. Cokolwiek rozpala w Tobie szczęście, nie musi mieć sensu dla nikogo innego; jest Twoje i to czyni je pięknym. Każdego dnia pojawiają się siły – czasem obcy, czasem bliscy, czasem nawet my sami – gotowe stłumić ten płomień. Ten obraz przypomina, że ​​naszym obowiązkiem jest chronić nasz ogień, podtrzymywać jego jasny płomień i pozwalać mu ogrzewać nas i inspirować każdego nowego dnia.

Kompozycja zbudowana jest wokół trzech symbolicznych elementów: skrzydeł, które przypominają nam, by nigdy nie przestawać marzyć; kwiatów amarylisa, symbolizujących ciężko wywalczony sukces, zwłaszcza w dziedzinie sztuki; oraz Yoongiego niesionego ze sceny, delikatnie przypominającego o znaczeniu odpoczynku. Razem tworzą one opowieść o aspiracjach, osiągnięciach i dbaniu o siebie.

Zainspirowane piosenką „Singularity”, opowiadającą o ukrywaniu swojego prawdziwego „ja”. Noszenie maski, by przezwyciężyć ból.

Jednak maska ​​może zmienić osobowość i sprawić, że stracimy naszą prawdziwą tożsamość. Czy warto się za nią chować?

Zainspirowany tekstem JK, utwór łączy dwa kieliszki z kryształowym kwiatem – lśniącym jak diamenty, pięknym i silnym, a jednocześnie z natury kruchym. Odzwierciedla nasze dusze, umysły i marzenia: delikatne, które łatwo zniszczyć jednym błędnym krokiem. Utwór prowokuje do zadania cichego, wrażliwego pytania, przed którym wszyscy stoimy:

Czy kiedykolwiek wyzdrowieję?

Ten obraz jest moją wizualną interpretacją „Stop the Rain” Tablo i RM.

„Kiedy byłem dzieckiem, byłem przekonany, że jestem przeznaczony do Klubu 27… Mam dwadzieścia dziewięć lat, tonę w wannie, popijam gin…” (~RM)

Kiedy usłyszałem te słowa, przypomniałem sobie – myślałem, że jestem przeznaczony do Klubu Dziewiętnastu. Tonąłem w wannie, skończyłem jako 24-latek, popijając soju, wciąż poszukując sensu. Moje dwudziestki przypominały dryfowanie przez mgłę – ciężką, powolną i niepewną. Wszyscy inni zdawali się iść naprzód, a ja po prostu próbowałem oddychać.

Brak planu, stanie w miejscu to poczucie winy. Ale może to część ludzkiej natury – dźwiganie bólu, o który się nie prosiło, i próba znalezienia sposobu na dalsze życie.

Ta piosenka nie dała mi odpowiedzi, ale dała mi zrozumienie – cichy ból bycia tu i teraz. I jakoś, w tej pustce, dała mi wystarczająco dużo, by tworzyć na nowo.

„Nie mogę uciec od bólu, próbuję powstrzymać wieczny deszcz”.

Przestajesz uciekać przed burzą. Pozwalasz jej upaść.

Moje oczy krwawią

Kiedy rodzice nie wiedzą, czy zobaczą swoje dziecko po szkole. Kiedy ludzie głodują, tracą domy, opuszczają kraj, modlą się o przetrwanie następnego dnia. Kiedy dzieci są pozbawiane dzieciństwa. Kiedy ludzie są cenzurowani i tracą wolność. Kiedy narastająca polaryzacja powoli niszczy nasz świat.

„Ile osób cierpi z powodu innych ludzi? Ile istnień ludzkich zostaje zniszczonych przez wojnę? Ile rodzin zostaje rozdzielonych? Ile kobiet umiera z powodu widocznych włosów pod hidżabem? Ilu żon lub mężów doświadcza przemocy? Ile dzieci jest traumatyzowanych? Ile kobiet umiera z powodu odmowy aborcji? Ile osób umiera, ponieważ kochają kogoś, a inni tego nie akceptują? Ile osób cierpi z powodu ideologii jednego człowieka…”

Pytania, które zadałem 3 lata temu… a liczba odpowiedzi wciąż rośnie. Co więcej, każdego dnia pojawiają się nowe pytania. Nowe powody, by nas od siebie oddzielić.

„Za każdym razem, gdy czytam o tego typu wydarzeniach, moje oczy krwawią... Moje oczy krwawią rozpaczliwie, gdy próbuję szukać spokoju... Moje serce krwawi, gdy próbuję zachować wiarę w ludzkość...
Czy kiedykolwiek przestaniemy?

Filmy takie jak „Superman” próbują przywrócić nam wiarę w ludzi. Ale każdego dnia wiadomości przypominają mi, że te filmy… to wciąż fikcja…

„Philofobia” bada złożone emocje związane ze strachem przed miłością.

W centrum znajduje się postać otoczona czerwonymi różami – symbolami miłości – ale również pokryta cierniami, co symbolizuje, że miłość często niesie ze sobą ból.

Plecy dziewczynki noszą czerwonobrązowe ślady, symbolizujące przeszłe negatywne doświadczenia, a niebieskie plamy symbolizują jej strach przed ponownym zranieniem. Zadrapania na jej ramieniu sugerują samokaranie za brak zaufania i unikanie emocji. Po lewej stronie, dłoń wyciąga się z prośbą o pomoc, ale dziewczyna się odwraca. Męska dłoń jest pokryta niebieskimi kolcami, odzwierciedlającymi jej uprzedzenia, przeszłe traumy i lęki, które projektuje na innych.

„Filofobia” to walka między pragnieniem bliskości a jej odpychaniem. Mam nadzieję, że udało mi się uchwycić ten wewnętrzny konflikt.

Kwiaty na moich obrazach to coś więcej niż tylko piękny dodatek do portretu – to milczący narratorzy. Każdy kwiat jest starannie dobrany, przepełniony symboliką, która dodaje dziełu głębi emocjonalnej i narracji. Szepczą o takich tematach jak odporność, pamięć, miłość czy strata, oferując drugi język poprzez kolor i formę. Choć ich zewnętrzne piękno przyciąga wzrok, ich prawdziwym celem jest odzwierciedlenie ukrytych warstw tożsamości i doświadczeń portretowanego. W ten sposób kwiaty stają się zarówno elementem estetycznym, jak i nośnikiem znaczenia, wzbogacając portret poza to, co mogłyby wyrazić same słowa.

„I gdy obdarzasz mnie swoją łaską,

Niebo zaczyna blaknąć na czerwono

I gwiazdy zaczynają spadać

Czuję, że się zmieniam

Gdy mój świat zaczyna się dzielić, idę (idę, idę)

Patrzę na ciebie ostatni raz

Jak ja

Podpal moje skrzydła (...)”

(„Seraph” DPR IAN)

W tym dziele dominuje szkarłatna czerwień – kolor intensywności i wrażliwości, często źle rozumiany, podobnie jak reprezentowany przez niego temat. Równoważy go patyna: ten nieuchwytny ton „nie do końca zielony, nie do końca niebieski”, odcień, który wymyka się definicji. Wokół tych kolorów dym snuje się w zmieniających się gradientach, niosąc ciężar niewypowiedzianych emocji i wewnętrznego konfliktu.

Stworzony w czasie diagnozy ADHD u artysty, obraz „ Misunderstood” odzwierciedla dwoistą naturę samoekspresji – gdzie kreatywność staje się zarówno wolnością, jak i ograniczeniem. Zamknięte skrzydła w centrum obrazu ucieleśniają to napięcie: pragnienie wznoszenia się, ograniczone strukturami tożsamości, oczekiwań i percepcji.

Praca ta, inspirowana utworem „Skins” zespołu DPR IAN i jego przejmującym refrenem: „Nigdy nie prosiłem, żeby być takim”, podejmuje refleksję nad innością, wrażliwością i walką o autentyczne istnienie w systemach, które nie są stworzone dla wszystkich.

Misunderstood zachęca widzów do zastanowienia się nad sprzecznościami w sobie – cechami, które wyzwalają i ograniczają.